Na weken van vloerplanken zagen, verfdampen inademen en op onze hurken lambriseringen aanbrengen, is het eindelijk zover: de grootste klussen zitten erop. Nieuwe vloeren? Check. Muren fris geschilderd? Voor elkaar. Natuurlijk zijn er nog wat onafgewerkte zaken: een wandlamp die nog aangesloten moet worden, een rekje dat nog niet hangt, de badkamer van de logeerkamer die schreeuwt om aandacht… Maar dat komt allemaal wel; we zijn even toe aan iets anders.
Tijd voor een feestje
Het schilderen gaat beginnen!
Na al dat klussen is het tijd om het sociale leven in te duiken. En wat blijkt? Er wordt dit weekend in het dorpshuis een Ceilidh georganiseerd. Voor wie het fenomeen niet kent: een Ceilidh (spreek uit als kay-lee) is een traditionele Schotse avond met live muziek, dansen tot je erbij neervalt en socializen. De opdracht is makkelijk: je neemt je eigen drank mee, zoekt op tijd een vrij tafeltje met een paar stoelen, en laat de rest van de avond lekker op je afkomen. Klinkt niet zo moeilijk, hè…?
Te laat…
In de praktijk blijkt het anders te gaan, want wie arriveren er weer eens fashionably late: jawel, de twee nieuwe kaaskoppen. De zaal is al stampend vol, alle stoelen zijn bezet en de tafels staan propvol met drank en snacks. Het moment dat we ons neerleggen bij het vooruitzicht om de hele avond te staan, worden we gered. Aan de zijkant van de zaal zwaait er een bekende: de eigenaresse van een winkel bij ons in de buurt, die we tijdens een shopping-sessie al leerden kennen. “Kom bij ons zitten!” roept ze gastvrij.
Direct worden er stoelen aangesleept, glazen uitgedeeld, en komen we tussen een groep dorpsgenoten te zitten die ons met open armen verwelkomen alsof we er al jaren wonen. Zo warm. Zo ongedwongen. Zo typisch Schots.
Klaar voor de dansvloer? Nee. Gaan we toch? Ja.
Gerard met zijn nieuwe dans-BFF
De eerste dans, de Gay Gordons, wordt ingezet en bijna heel de zaal springt op.
Gepijnigd kijk ik Gerard aan. ‘Deze nog even uitzitten?’
Hij grijpt me bij de arm, trekt me omhoog. ‘’Tuurlijk niet, of we nu direct gaan of straks; we staan toch wel voor gek.’
En dat klopt… Waar alle Schotten vol zelfvertrouwen door de ruimte hossen – ceilidh-dansen hebben ze hier op school geleerd – gaat het ons iets minder goed af. Ondanks dat het niet onze eerste keer is, hangen we letterlijk aan elkaar als een paar half-bezopen octopussen. Keer op keer draaien we de verkeerde richting op en struikelen we over onze eigen voeten (en die van anderen). Maar wat hebben we een lol. We ploeteren ons door de eerste paar rondes heen, maar ergens tussen The Dashing White Sergeant en de Virginia Reel verliezen we al onze gène. We zijn beginners en dat mag iedereen weten!
Houten klompen
Aan het eind van de avond strompelen we naar huis met zere voeten en een grote glimlach op ons gezicht. Jamie wacht ons al op bij de deur, kijkt ons onderzoekend aan en snuffelt kort aan onze schoenen, alsof hij wil weten welk avontuur we nu weer achter de rug hebben.
Tevreden kijken we elkaar aan.
‘De volgende keer herkennen ze ons vast weer direct,’ zegt Gerard.
‘Denk het ook…’ zeg ik. ‘Als die twee Nederlanders met het ritmegevoel van een paar houten klompen.’
Natascha Hoiting is een Nederlandse schrijfster en ondernemer. Ze is getrouwd met Gerard en de trotse eigenaar van hondje Jamie. Sinds 2008 hebben ze een tweede huis in Schotland, maar eind 2024 verruilden ze Glasgow voor de Schotse Hooglanden. Haar liefde voor dit mooie land vormt een belangrijke inspiratiebron voor zowel haar werk als haar dagelijks leven. Ze werkt aan een serie thrillers die zich in Schotland afspelen en organiseert er daarnaast onder de naam SuccesBrein trainingen voor groepen uit Nederland.
