Tja, en dan gaat hij de wijde wereld in…
Uiteraard is mijn manuscript Sonata al gelezen door een aantal veilige, bijzonder enthousiaste familieleden, maar nu stuur ik hem naar mijn vriendin A., die ik verwacht toch wat kritischer te zijn. Nu het manuscript via e-mail door de ether vliegt, zit ik nagelbijtend naar mijn beeldscherm te staren en denk bij mezelf, this is it. Daar gaat mijn kindje die in zeven maanden tijd bedacht, gemaakt en uiteindelijk zo goed mogelijk geperfectioneerd is. Zomaar plotsklaps overgeleverd aan de zorg van anderen. Gaan zij dezelfde warmte voor mijn creatie voelen als ik voel, de pijn van de karakters ervaren zoals ik hun pijn ervaren heb, van ze houden zoals ik ben gaan doen? Diep van binnen huil ik een beetje, had ik hem toch niet nog iets langer bij me kunnen houden? Nu het te laat is vraag ik mij af of hij er al klaar voor was. Toch raar wat het met je doet als je iets wat al die maanden zo intiem met je heeft samengeleefd moet loslaten. Of is het vrijlaten? Want loslaten doe ik hem natuurlijk niet, niet na al die uren die we samen hebben doorgebracht. Ja, dat is het, ik laat hem vrij, zodat anderen, hopelijk, net zoveel van hem zullen gaan genieten als ik heb gedaan en altijd zal blijven doen.
Goh, ervaar ik, als kindervrije vrouw, nu toch voor het eerst wat het is om moedergevoelens te hebben?
