Na de auto met spullen uit Nederland te hebben leeggehaald – en nog even door onze cottage te hebben rondgelopen – rijden we terug naar ons appartement in Glasgow. We zijn euforisch. Ons huis! Onze tuin! Onze droomplek! We praten non-stop over alle plannen die we hebben en vergeten gemakshalve dat we nog een verhuizing voor de boeg hebben.
Veredelde vuilniswagen
De volgende dag begint dan eindelijk het echte werk. Gerard pikt de verhuisbus op, samen met onze nieuwe meubels en het hout voor de nieuwe vloer. Ondertussen pak ik, in ons appartement, verhuisdozen in. Zeventien jaar aan herinneringen vliegen door mijn handen. Het is best emotioneel, vooral als ik de kaarten van mijn ouders terugvind. Elke keer dat Gerard en ik in Schotland aankomen, ligt er een lief kaartje voor ons klaar. Ik heb er geen enkele weggegooid. De stapel is behoorlijk indrukwekkend.
Stapel kaarten van mijn ouders
Wanneer Gerard een paar uur later terugkeert, grijnst hij als een boer met kiespijn.
‘Kom kijken wat voor mooie bus ik heb meegekregen,’ zegt hij, terwijl hij me aan mijn hand mee de trap af sleurt.
Wat ik buiten zie… Nou ja, een voertuig dat ooit een verhuisbus was, maar nu meer op een veredelde vuilniswagen lijkt. De buitenkant zit vol deuken en roestplekken, de laadruimte ziet eruit alsof er een moddergevecht in is gehouden, en er hangt een geur die het midden houdt tussen een natte hond en een vergeten lunchpakket uit 1996.
‘Moeten we hier echt onze spullen in verhuizen?’ verwonder ik hardop.
‘Tenzij jij een beter idee hebt. Een andere bus hadden ze niet.’
Ik slaak een diepe zucht en haal een groot kleed uit huis om op de bodem te leggen. Dan maar zo…
Stormachtige rit
De volgende ochtend zijn we klaar voor de rit naar ons nieuwe huis. De bus is volgeladen met huisraad en Jamie kijkt ons aan alsof hij zich afvraagt wat hij verkeerd heeft gedaan om in deze bus te belanden. De weersvoorspelling is slecht. Code rood. Stormwaarschuwingen. Advies om met hogere voertuigen niet over hoge bruggen te rijden. We kijken elkaar verschrikt aan.
‘We kunnen het uitstellen,’ zegt Gerard.
Ik schud mijn hoofd. ‘De bus moet over twee dagen weer ingeleverd worden, dan redden we het niet.’
Met de wind die door de bergen giert, en een bus die af en toe vervaarlijk opzij zwiept, manoeuvreren we ons door de storm naar de Hooglanden. Ik bid stilletjes dat we niet ergens in een rivier belanden. Ik kan pas weer rustig ademhalen wanneer we na twee lange uren eindelijk veilig bij de cottage aankomen.
Klaar voor de eerste rit van Glasgow naar the Highlands
Tillen voor dummies
Het volgende avontuur dient zich aan: het uitladen. Ik weet heus wel dat ik geen bodybuilder ben, maar bij het tillen van ons zware dressoir naar het kantoor op de eerste verdieping wordt dit pijnlijk duidelijk. We halen de lades eruit, maar het blijft een onhandelbaar gedrocht.
‘Niet aanstellen. Gewoon even flink kracht zetten,’ moedigt Gerard me aan.
‘Wat denk jij? Dat ik de Hulk ben? Die spieren van mij zijn puur decoratief!’
Ondanks mijn protest krijg ik – uiteraard – de plek onderaan de trap toegewezen, terwijl Gerard bovenaan staat en het volledige gewicht op mij laat rusten. Met elke stap omhoog worden mijn armen slapper en begint het dressoir aan te voelen als een betonblok.
‘Je kent je eigen kracht niet!’ zegt hij opgewekt.
‘Klopt,’ hijg ik. ‘Dat komt omdat die niet bestaat!’
Uiteindelijk, na veel gekreun en een paar momenten waarop ik serieus overweeg om het dressoir gewoon los te laten en mijn verlies te nemen, krijgen we het boven.
Gastvrije gemeenschap
Als de laatste doos is uitgepakt en we bijna geen energie meer over hebben, ploffen we neer bij de haard. Gelukkig heeft de vorige eigenaar een stapel hout achtergelaten, maar tegen de avond beginnen we toch te twijfelen of het genoeg is. Kerst komt eraan en ik wil genieten van een knusse, warme sfeer in ons fijne huisje.
Ik post een bericht in de Facebookgroep van het dorp of er ergens nog haardhout te verkrijgen is. Binnen no-time stromen de reacties binnen. Iedereen is behulpzaam, geeft tips, en een plaatselijke leverancier biedt zelfs aan om op kerstavond een aantal zakken langs te brengen, terwijl hij dan normaal gesproken helemaal niet werkt. Hoe geweldig is dat?
Uitpuffen in de plaatselijke hotel pub
Een paar dagen later is de verhuizing eindelijk klaar. Alle spullen zijn over! Om het te vieren doen Gerard en ik een drankje in de pub van een plaatselijk hotel. Terwijl we aan de bar zitten, komt de manager naar me toe.
‘Ben jij soms die nieuwe bewoner die haardhout zoekt?’ vraagt ze.
Ik knik verrast.
‘Als je niets kunt regelen, mag je hout van ons meenemen. Gratis.’
‘Wat ontzettend lief,’ zeg ik. ‘Er wordt al hout gebracht, maar gratis had echt niet gehoeven, we hadden er graag voor betaald.’
‘Was niet nodig geweest,’ zegt ze. ‘Toen ik hier drie jaar geleden kwam wonen, stond iedereen voor mij klaar. Nu doe ik hetzelfde graag terug voor iemand anders.’
En daar zit ik dan, met een brede glimlach op mijn gezicht, een warm hart en een heerlijk glas Islay whisky in mijn hand, omringd door onbekenden die aanvoelen als vrienden.
People make Glasgow, ja – maar blijkbaar geldt dat ook voor de Schotse Hooglanden.
Natascha Hoiting is een Nederlandse schrijfster en ondernemer. Ze is getrouwd met Gerard en de trotse eigenaar van hondje Jamie. Sinds 2008 hebben ze een tweede huis in Schotland, maar eind 2024 verruilden ze Glasgow voor de Schotse Hooglanden. Haar liefde voor dit mooie land vormt een belangrijke inspiratiebron voor zowel haar werk als haar dagelijks leven. Ze werkt aan een serie thrillers die zich in Schotland afspelen en organiseert er daarnaast onder de naam SuccesBrein trainingen voor groepen uit Nederland.
