Vaarwel, mijn mooie Glasgow
Click here for the English version
Het was winter 2008. Gerard en ik besloten een tweede huis in Schotland te kopen. De keuze voor een stad was snel gemaakt: het werd Glasgow. Waarom in vredesnaam Glasgow? hoor ik je denken. De belangrijkste reden was praktisch: we moesten in Schotland kunnen blijven werken en destijds was internet in de Hooglanden nauwelijks beschikbaar. Daarnaast was ik tijdens onze vele trips verliefd geworden op deze stad die door toeristen vaak wordt overgeslagen. Victoriaanse gebouwen naast hippe cafés, boeiende musea, prachtige parken met meanderende rivieren en – de voornaamste reden – de warmte van de locals. De mensen zijn hier vriendelijk en hartelijk. Je voelt je meteen thuis, of je nu in een pub met live muziek zit of ronddwaalt in een van de vele tweedehandswinkels. Niet voor niets is de slogan van de stad: People Make Glasgow.
En toch… Tijdens al die jaren in deze geweldige stad bleven de Hooglanden mij roepen.
Droomplekje
In oktober hakken we de knoop door: de stad maakt plaats voor de Schotse Hooglanden. Tijdens een weekend in ons favoriete gebied zien we het perfecte huisje te koop staan. Een bezichtiging later zijn we verkocht, letterlijk en figuurlijk. We wagen de sprong, doen een bod en niet veel later komt het verlossende nieuws: Gefeliciteerd, jullie zijn de nieuwe eigenaars!
Ons nieuwe plekje ligt in het hart van Schotland, in een charmant dorpje dat je, wanneer je net als ik liefhebber van Schotland bent, weleens op Instagram bent tegengekomen. Witgeschilderde cottages, een kasteel uit de zeventiende eeuw, een meertje met kristalhelder water en een waterval die dwars door het dorp raast. Een paradijs voor wandelaars en natuurliefhebbers, omringd door Munros (bergen van meer dan 914,4 meter hoog) en Keltische overblijfselen die verspreid door het landschap te vinden zijn. Elk seizoen heeft hier zijn eigen magie: van winters met gouden hellingen en bergtoppen alsof ze met poedersuiker bestrooid zijn, tot zomers waarin de heide het landschap in koninklijk paars hult. Dit alles maakt het voor mij een van de mooiste en meest magische plekken ter wereld.
Een uitdagende overtocht
De auto wordt in Nederland tot de nok toe volgeladen met klusmateriaal en op het laatste vrije plekje op de achterbank maken we ruimte voor het mandje van Jamie. We rijden naar IJmuiden om de DFDS-veerboot naar Newcastle te nemen. Van tevoren verheug ik me al op een ontspannen overtocht: live muziek en een drankje, een potje bingo (mijn guilty pleasure waar ik nog nooit iets mee gewonnen heb, maar wat ik weiger op te geven) en Jamie die in de hut slaapblaft van alle indrukken van die dag.
De werkelijkheid is anders. Een half uur na vertrek lijkt het alsof we in The Perfect Storm zijn aanbeland. Hoge golven slingeren de boot van bakboord naar stuurboord en weer terug. Glazen glijden van tafels, obers rennen rond om de schade te beperken en medepassagiers wankelen met verschrikte blikken op hun gezicht voorbij. Ondertussen zingt Gerard vrolijk met de gitaar spelende troubadour mee, terwijl mijn gezicht inmiddels dezelfde kleur heeft als de opbouw van het schip.
‘Waarom heb jij nergens last van?’ vraag ik hem.
‘Ik heb gewoon een fantastisch gestel,’ zegt hij en grijnst erbij. ‘Dat zou jij ook wel willen hebben, hè lieverd?’
Met toegeknepen ogen kijk ik hem aan. ‘O, dus dat is volgens jou de reden? Nou, volgens mij is er niks fantastisch aan jouw gestel. Je evenwichtsorgaan is gewoon kapot… Lieverd.’
Hij lacht me uit.
De boot helt opnieuw gevaarlijk over. Gerards ogen worden groot en hij duikt over de tafel. Nauwelijks weet hij te voorkomen dat zijn biertje op de grond valt.
Ik kan alleen maar heel hard lachen.
Na een ruige nacht, met weinig slaap, zet ik de volgende ochtend opgelucht mijn voeten op vaste grond. Wat kun je trots zijn op het simpele feit dat je het vasteland hebt bereikt met de volledige inhoud nog in je maag.
Eindelijk, de sleutel!
De autorit naar ons nieuwe huis verloopt gelukkig een stuk rustiger. Van de glooiende heuvels in Engeland tot de dramatische, besneeuwde pieken van de Schotse Hooglanden – de natuur sluit ons steeds dieper in haar armen. Onderweg stoppen we bij de makelaar om de sleutels op te halen. Een bijzonder moment. Met de sleutels in onze handen wordt alles opeens echt: we zijn nu officieel de eigenaren van een cottage in de bergen. 
Na nog een uur rijden komen we aan. Alles is nog mooier dan we ons herinneren. We hebben de woning maar één keer bezocht en in gedachten werden de kamers steeds kleiner. Tot onze verrassing – en blijdschap – blijkt ons nieuwe thuis juist verrassend ruim. En dan die tuin… Een paradijs waar weinig aan hoeft te gebeuren.
Jamie is direct verliefd. Zodra de achterdeur opengaat, rent hij naar buiten. Hij huppelt over het gras, stopt om bloemen en struiken grondig te inspecteren en tilt overal zijn poot op. Het is alsof hij wil zeggen: Dit is mijn tuin, maar als je braaf bent, mag jij er ook van meegenieten.
Het avontuur begint
Dit is slechts het begin van ons avontuur. In mijn volgende blogs deel ik verhalen over de inburgering in ons nieuwe dorpje, maar ook over de verhuizing, het klussen, de uitdagingen en natuurlijk de kleine overwinningen die onze cottage omtoveren tot een warm thuis. De woning heeft karakter en potentie, en we kunnen niet wachten er iets moois van te maken. Tot die tijd geniet ik van een kop thee bij de haard, het ruisen van de rivier achter ons huis, de frisse berglucht en het besef dat ik op de juiste plek ben aangekomen.
Natascha Hoiting is een Nederlandse schrijfster en ondernemer. Ze is getrouwd met Gerard en de trotse eigenaar van hondje Jamie. Sinds 2008 hebben ze een tweede huis in Schotland, maar eind 2024 verruilden ze Glasgow voor de Schotse Hooglanden. Haar liefde voor dit mooie land vormt een belangrijke inspiratiebron voor zowel haar werk als haar dagelijks leven. Ze werkt aan een serie thrillers die zich in Schotland afspelen en organiseert er daarnaast onder de naam SuccesBrein trainingen voor groepen uit Nederland.
