De betekenis van deze Latijnse uitdrukking is: liefde voor het lot, of misschien beter gezegd, liefde voor het noodlot. Verschillende filosofen schreven hierover, waaronder Friedrich Nietsche. Hij zegt “Liebe das, was nothwendig ist” (heb datgene lief, wat noodzakelijk is). Een prachtige filosofie, maar hoe bereikbaar is hij? Het is een leefwijze waar ik mij veel mee heb beziggehouden en me daarnaast inspireert bij het schrijven. In Sonata kampt het vrouwelijke hoofdpersonage Julia met moeite om gelukkig te zijn. Dit omdat ze al jong geleerd heeft dat na iedere piek een dal komt. Deze angst voor geluk zorgt ervoor dat ze altijd een “rem” op haar gevoel heeft. Zowel de hoogte- als dieptepunten worden daardoor afgezwakt.
Zou het leven niet een stuk makkelijker zijn als we de vergankelijkheid daadwerkelijk zouden kunnen omarmen? Dat als er iets mis gaat in ons leven, dit niet als ramp te zien, maar als mogelijkheid tot groei? Het liefhebben van dat wat onvermijdelijk is. Een prachtige filosofie, maar toch vraag ik mij af hoe dit na te streven valt wanneer het leven echt tegenzit. Tijdens die zware en verdrietige momenten die helaas iedereen wel kent. Toch probeer ik ondanks die twijfel zelf ook amor fati toe te passen waar haalbaar. Soms gaat dit makkelijk, een andere keer moet ik mezelf een schop onder de kont geven om het er weer bij te pakken. Maar een ding is zeker; het maakt het leven lichter, en is dat niet iets wat we allemaal willen?
